En havalı 50 film müziği

Coen Kardeşler'in sekizinci filminin gösterime girmesinden önce, Lord Lucan'ın Shergar'da kasabaya geri dönme şansı, tam teşekküllü bir mavi ot canlandırmasından daha fazlaydı. Ama sonra Ey Kardeş, Neredesin? sinema ekranlarını vurdu, halk bu yerli Amerikan halk müziğine doyamadı. Yapımcılığını efsanevi T-Bone Burnett'in üstlendiği film müziği anında hit oldu ve Alison Krauss, Gillian Welch ve Emmy Lou Harris'in beğenileri kariyerlerinde bir yükseliş gördü. Büyüleyici ve fantastik bir soundtrack.

Geldiği filme çok benzeyen The Blues Brothers film müziği, blues dolu bir boğuşmadır. Jake (John Belushi) ve Elwood'un (Dan Aykroyd) Gimme Some Lovin', Everything Needs Somebody Need To Love ve Sweet Home Chicago kapakları, James Brown, Aretha Franklin, Ray Charles ve Cab Calloway'in muhteşem performanslarıyla tamamlanıyor. Bir nesli John Lee Hooker ve Wilson Pickett'in beğenilerini keşfetmeye teşvik ettiyse, o zaman harika doğası sadece güçlendirilir.

Genellikle futbolu takip etmek için ayrılmış bir tutkuyla diskoyla alay eden bazı rock züppeleri var. Bu insanlar aptallar. Disko, muhtemelen bilinen erkek, kadın ve çocuğa yapılan en yaşamı onaylayan müziktir. Ve bu aydınlatıcı film müziği – John Travolta'nın oynadığı filmin kendisi gibi – bu özü harika bir şekilde yakalar. Bee Gees katkıları neşeli, Yvonne Ellman, The Trammps, MFSB ve Tavares'in beğenileri öne çıkıyor. Tüm zamanların en iyi film müziklerinden sadece biri değil, bu şimdiye kadarki en iyi albümlerden biridir.

Purple Rain'in itibarı böyledir – müzik tarihinin en iyi albümlerinden biri olarak kabul edilir – bunun bir film müziği olduğunu unutmak kolaydır. Çok yetenekli Prens için başka bir araç olarak tasarlanan filmde yer alan müzik, Mor Olan'ın kariyerinin en göz kamaştırıcı ve cüretkarlarından bazıları. Hangi, verilen, albümlerinin kanonu bir şeyler söylüyor. Pop, rock, R'n'B'den soul, funk ve dans müziğine kadar her şeye değinen, ayrıca neredeyse Technicolor psychedelia ile süslenmiş, Let's Go Crazy, Take Me With You, When Doves Cry ve başlık parçası gibi şarkılar arasında tarihin en sevileni.

The Beatles, beyaz perdeye harika bir müzik gönderen ilk grup değildi – sadece Rüzgar Gibi Geçti, Psikopat, The Magnificent Seven ve diğerleri gibi şarkıların çağrıştıran notalarını düşünün . Ancak baştan sona dinlemek isteyeceğiniz ve filmi görmeden de çalınabilecek bir albüm yaratan ilk gruptular. A Hard Day's Night , filmlere ilk girişleriydi ve ortaya çıkan albüm burada kolayca seçilebilirdi. Ancak, bir sonraki yılın Yardımı için dolup taştık ! : You've Got To Hide Your Love Away başta olmak üzere, olgun şarkı yazarları olarak filizlenen yeteneklerini sergileyen büyüleyici bir bulaşıcı şarkı koleksiyonu .

Quentin Tarantino sadece film yapımına değil, tüm sinema deneyimine yeni bir soluk getirdi. Bu, film müziğini ilk filmi olan amansız Rezervuar Köpekleri'nin kalbine yerleştirmek anlamına geliyordu . Havalılığın değişen kutsal metinlerine tam anlamıyla hakim, uzun zamandır unutulmuş klasikleri seçti – Stealers Wheel's Stuck In The Middle Of You ve Joe Tex'in I Gotcha'sı gibi – ve bunları ekrandaki şiddet cümbüşüne karşı bir kontrpuan olarak kullandı. Ve herkes Hırsızlar Çarkı/kulak kesme sahnesinden alıntı yaparken, Tarantino'nun bir melodiyle esrarengiz hüneri ilk olarak açılış jeneriğinde, takım elbiseli serseriler caddeden aşağı, George Baker Selection'ın Küçük Yeşil Çantası'na doğru yürüdükleri zaman gösterildi .

Film müziği bestecileri söz konusu olduğunda, Ennio Morricone eşsiz bir dahidir. Onun yemyeşil orkestrasyonu ve unutulmaz düzenlemeleri Cinema Paradiso, Once Upon A Time In America, The Mission ve daha pek çok başyapıtı süsledi . Ancak, ölçütü belirleyen, 1960'larda ortaya çıkan spagetti westernler üzerine yaptığı çalışmadır – çoğu İtalyan taşralı Sergio Leone ile birlikte. Bir Avuç Dolar gibi filmlerdeki müzikler, ekrandaki acımasız görüntüleri yansıtıyordu, ancak onun kökenlerini gerçekten aşan İsimsiz Adam üçlemesinin son filmi için yaptığı besteydi. Batılılara hiç ilgisi olmayanlar bile ana başlık temasının başındaki gizli tehdidi anlıyor.

Stand By Me , Hollywood'un en iyi yetişkinlik filmlerinden biridir. 1959'da geçen müzik, bu dönemi yansıtıyor – bu yüzden deneyimlediğimiz şey, erken dönem rock'n'roll'lardan bir sal ve özellikle de Ben E. King'in başlık şarkısı olan soul. Bir umut, korku ve masumiyet zamanını çağrıştıran, genellikle basmakalıp duygusallığa dönüşebilir, ancak filmin kendisini çok beğenen film müziği derleyicilerinin kredisi, müzik bunu görkemli bir şekilde es geçiyor. Filmin 1986'da gösterime girmesiyle elde ettiği başarı sayesinde, Ben E. King'in standardı artık yalnızca çocuklukta kurulan eşsiz dostlukların simgesi haline geldi.

John Hughes, The Breakfast Club, Ferris Bueller's Day Off, Sixteen Candles ve Pretty In Pink filmleriyle Seksenlerin gençlik deneyimini hemen hemen tanımladı . Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, müzik hepsinde merkezi bir rol oynadı. Seksenlerin ortalarındaki müziği en etkili şekilde yakalayan ikinci filmdir. Sadece The Psychedelic Furs'un başlık parçası ve film için ilham kaynağı olmakla kalmadı, aynı zamanda New Order, The Smiths, Echo & The Bunnymen ve Orchestral Maneuvers In The Dark gibi yeni dalga/indie klasikleri de vardı.

Bu yozlaşmış aşk hikayesini kurgularken, yönetmen Mike Nichols ve kurgucu Sam O'Steen, Simon & Garfunkel'in Sessizliğin Sesi'ni birkaç önemli sahnede kullandı. Şarkıdan vazgeçemeyeceklerine karar verdiklerinde, müziğin geri kalanını bestelemek için ünlü folk ikilisini görevlendirdiler. Kayıp masumiyet, Bayan Robinson ve akıldan çıkmayan Scarborough Fuarı'na acı tatlı bir övgü içeren bu film, anında bir hit oldu ve bugün alaycı romantikler için iyi bir seçim olmaya devam ediyor.

Dennis Hopper ve Peter Fonda'nın kültürlerarası cevheri, rock'n'roll ruhunu beyaz perdeye aktardı. Bu nedenle, film müziğinin yerinde olması gerekiyordu. Oldu. Steppenwolf'un ustaca ilahisinden özgür ruhlu maceraya, Born To Be Wild'dan Roger McGuinn'in kapanışına, Dylan-fueled ikilisine, It's Alright Ma (I'm Only Bleeding) ve Ballad Of The Easy Rider'a kadar albüm çığır açan olarak kabul edildi. Ayrıca Elektrik Kuru erik ve Band Smith'in versiyonu klasik Jimi Hendrix, özellikleri Ağırlık . Zamanın yenilikçi ruh halini yakalayan, ancak bugün hala rock öğrencilerine hitap eden bir albüm.

Britpop'un zirvesinde piyasaya sürüldüğü için, Trainspotting – film ve eşlik eden film müziği – genellikle bu kadar kısıtlayıcı terimlerle anılır. Bu bir utanç çünkü maceracı asit evi çağına veya punk'ın fırtınalı doğasına çok daha yakın. Yine de ona hangi yönden bakmak isterseniz isteyin, daha önce bahsedilen dans ve punk sahnelerinden (Underworld, Leftfield ve Iggy Pop) ve İngiliz indie müziğinin en iyilerinden – New Order, Blur, Primal Scream – büyülü bir şarkı koleksiyonu. ve Pulpa. Brian Eno ve Lou Reed'in karışıma eklenmesiyle, albümün hala sevilen bir dinleme olması şaşırtıcı değil.

Rock'n'roll'un doğuşundan 41 klasik parçayı dahil etmek – benzer bir dönemi anlatan bir film için – 1973'te beyinsiz gibi görünse de ve Easy Rider'ın film müziğinin başarısına rağmen , yine de kabul edildi. cesur bir hareket. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, Bill Haley & His Comets ve Fats Domino'dan Chuck Berry ve Buddy Holly'ye uzanan müzik, George Lucas'ın beğenilen filmi için ekstra bir özgünlük katmanı ekledi. Müzik, bebek patlamaları genç istismarlarını mükemmel bir şekilde yakalıyor ve yine de kulağa harika geliyor.

Lisenin son gününde geçen ve ana karakterlerin Aerosmith biletlerinin bu yazın en önemli önceliği olduğunu belirttiği bir filme yakışan Dazed And Confused , mükemmel bir rock'n'roll filmi. Uygun olarak, film müziği harika. Tek başına parça listesi size bunun açıkça bir Amerikan reçeli olduğunu söylüyor – Low Rider, Slow Ride – ama bu müzik, arka planı ne olursa olsun gençliğin bulaşıcı ruhunu hatırlatan bir müzik.

Bazen bir filmin müziği, parçanın ayrılmaz bir parçasıdır ve ikisini birbirinden ayırmak imkansız hale gelir. Vangelis'in çarpıcı müziğiyle Ridley Scott'ın Blade Runner'ı da öyle . Bu distopik bilimkurgu klasiğinin sert ve ürpertici havası, Vangelis'in ( Chariots Of Fire'daki çalışmasıyla zaten beğeni toplayan ) ürkütücü synth liderliğindeki ambiyansı ile süslenmiştir . Filmin ilk gösteriminden 12 yıl sonrasına kadar 1994 yılına kadar piyasaya sürülmemiş olsa da albüm kendine has bir kült izleyici topladı.

Burada başka hiç kimse iki kez bahsetmese de, Quentin Tarantino'yu ikinci bir ısırmayı reddetmek kabalık olur. Gerçekte, filmleri hayal kırıklığına uğrasa bile ( örneğin Kill Bill 2 ), film müzikleri hala en yüksek kalitede. Pulp Fiction açıkça seçilebilirdi, ancak konu söz konusu olduğunda Jackie Brown'ın şarkı seçimi daha güçlü. Bobby Womack'in Across 110th Street'i tonu mükemmel bir şekilde belirliyor ve bunu Johnny Cash, Bill Withers, The Delfonics ve Foxy Brown'ın farklı beğenileri takip ediyor. Tekrar tekrar dinlemeye dayanan başka bir film müziği.

Yetmişlerin başında çıkan Blaxploitation filmlerine heyecan verici ruh, funk ve R&B (olduğu gibi) lezzetlerinin bir karışımının eşlik etmesi gerektiğini söylemeye gerek yok. Curtis Mayfield'ın Super Fly ve Marvin Gaye'in Trouble Man'inin yanı sıra Isaac Hayes'in Shaft filminin müzikleri en iyilerinden biriydi. İddialı bir çift albüm, cazdan ilham alan reçeller (özellikle destansı Do Your Thing ), vurucu vuruşlar ve başlık parçasında tüm zamanların en unutulmaz şarkılarından biri yer aldı. Haklısın.

Onun 1973 Kimler ikinci rock opera sürümü, aşağıdaki üzerine Tommy , haklı bir başyapıt olarak karşılandı. Altı yıl sonra gelen film, muhtemelen arktipik gençlik kültürü filmidir. Film müziği, Quadrophenia albümünden 10 şarkı aldı , üç yeni Who şarkısı ekledi ve onları James Brown ve The Ronettes gibi isimlerden yedi kesin ruh/R&B mod parçasıyla tamamladı. Ayrıca The Who'nun hala The High Numbers olarak anıldığı ilk single'ı da içeriyor: imkansız mod dostu Zoot Suit .

Filmlerde klasik müzik kullanmak bugün ısmarlama bir müzik bestelemek için yerleşik bir alternatif olarak görülse de, 1968'de öyle değildi. Gerçekten de birçok klasik orkestra şefi, uygulamanın pis ve ticari olduğunu düşündü. Bununla birlikte, yönetmen Stanley Kubrick yılmadı ve iniş/iniş sekansı için Johann Strauss II'nin Blue Tuna Valsi'ni kullanması ve filmin unutulmaz açılışı için Richard Strauss'un Also Sprach Zarathustra'sının başlaması hem büyülü hem de ilham vericiydi. Film müziğinin birçok kişiyi klasik müziğin ruh zenginleştiren zevklerine dönüştürdüğü tartışılmaz.

The Sound of Music'teki oscar ödüllü çalışmaları sayesinde , Amerikalı şarkı yazarlığı ikilisi The Sherman Brothers, The Jungle Book'tan önce herkesin bildiği isimlerdi . Bununla birlikte, Rudyard Kipling'in her daim yeşil öyküsünü seslendirme tarzları – ona çocuksu bir merak ve saflık duygusu aşıladı – itibarlarını pekiştirdi. The Bare Necessities'i (Bu Terry Gilkyson'dı ve gelecekteki Beach Boys avant-pop işbirlikçisi Van Dyke Parks tarafından düzenlendi) kaleme almamış olsalar da , I Wan'na Be You Like You, That's What Friends Are For and My Own Home hakkındaki yazıları altmışların sonlarındaki renkli ruh halini yansıtıyordu.

Wes Anderson'ın filmlerinin hepsine en iyi film müzikleri eşlik etti, bu yüzden, örneğin Rushmore ya da The Life Aquatic With Steve Zissou'yu kolayca doldurabilirdik. Ancak sinerji açısından, The Royal Tenenbaums çok daha üstün. The Clash, paul Simon, Nico, Elliot Smith, Bob Dylan, Velvet Underground ve uzun süredir Anderson kohortu Mark (Devo) Mothersbaugh tarafından bestelenen bir skor içeren bu harika bir şey. Filmi çağrıştıran, ancak yine de tek başına ayakta kalabilen büyülü bir dinleme.

John Schlesinger'in başyapıtı X dereceli olabilir (bu, cinsel açıdan bodur ve homofobik Hollywood hakkında her şeyden daha fazlasını söylese de), ancak film müziği başka bir şey değil. James Bond bestecisi John Barry'yi çağdaş şarkıların yanında kullanmak bir ustalıktı. Barry'nin başlı başına tema melodisi nefes kesici bir müzik parçası: narin, derin, hareketli. Ve Fred Neil'in Herkesin Konuştuğu'nun Harry Nilsson versiyonu hala havalı panteonunda yankılanıyor. Etkileyici ve görkemli bir soundtrack.

Film müziklerinin, daha geniş bir dinleyici kitlesinin gözünde yeni bir gençlik kültü/müzikal hareketinin kristalleşmesine nasıl yardımcı olduğu komik. Hem The Harder They Come hem de Saturday Night Fever , reggae ve disko fikrini şekillendirdi. Ve böylece grunge ve Singles ile oldu . Nirvana, Cameron Crowe'un memleketi Seattle'ın müzik sahnesine yaptığı ilahinin yayınlanmasıyla çoktan patlamıştı, ancak bu muhteşem film müziği grunge'a son itici gücü verdi. Mudhoney, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Soundgarden ve Paul Westerberg'in ilk solo kayıtlarını içeren bu, 90'ların başında kaçınılmaz olan müzik (ve moda) için bir başlangıç ​​örneği.

Beverly Hills Cop film müziği ile ilgili her şey , zamanına göre özür dilemeksizin. Seksenlerin ortalarında iri, cesur ve parlak ve demlenmiş, çekici bir disko-pop-rock melezi tercihi, The Pointer Sisters, Patti LaBelle, Shalamar ve ilginç bir şekilde eski Eagle Glenn Frey gibileri, hepsi bu coşkunluğa farklı bakış açıları sundu. şablon. Bununla birlikte, en çok tanınan parça, Harold Faltermeyer'in en önemli ana teması olan Axel F olmaya devam ediyor . Sadece Crazy Frog versiyonundan bahsetme. Kesinlikle havalı değil.

Beatles'ın Yardımına çok benziyor ! ve Curtis Mayfield'ın Super Fly , The Harder They Come , eşlik ettiği film olmasa da klasik bir plak olarak var olan bir albüm. Bob Marley'nin aşağı yukarı aynı zamanlarda ortaya çıkışıyla birlikte, bu film müziği – filmin yıldızı Jimmy Cliff'ten, başlık şarkısı ve You Can Get It If You Really Want , artı Toots ve The Maytals gibilerin katkıları da dahil olmak üzere beş muhteşem parça ve Desmond Dekker – reggae'nin neşeli türlerini küresel bir sahnede popülerleştirmeye yardımcı oldu.

Shaft önce gelmiş olabilir, ancak adından da anlaşılacağı gibi Super Fly , Blaxploitation patlamasından çıkan en havalı albümdü. Shaft'in birçok açıdan geleneksel bir film müziğini yansıttığı yerde , Super Fly kolayca bağımsız bir albüm olarak görülebilir. Şimdiye kadar mumlamaya kendini adamış en eğlenceli ve duygulu müziklerden bazılarına yer verilen ısırıcı bir sosyal yorum dilimi – başlık parçasına ve Pusherman'e bakın – Super Fly , on yılın en etkili kayıtlarından biriydi ve filmi izlemesi gereken bir kategori haline getirdi. süreç.

Drive, geçen yıl büyük ekranda görünen en havalı şeydi ve buna uygun bir film müziği vardı. Uygun şekilde modaya uygun bir elektronik pop koleksiyonu, buzlu synth'ler ve soğuk, duygusuz 80'leri andıran dokular, filmin havasını yansıtıyordu. Müzik çoğunlukla, Red Hot Chili Peppers'ın bir kerelik davulcusu olan Cliff Martinez tarafından bestelendi, ancak kutupsal cool Kavinsky, Chromatics, Desire ve College'ı içeriyordu. Birçok açıdan film müziği de filmin kendisi kadar havalı.

Şimdi resmi olarak orijinal sürümünden öne çıkarılan ve şimdi Disney Plus'ta gösterilen bir film olan Hamilton, bu listede gurur ve yer alabilir. Film müziği harika. Müzik ve sözler Lin-Manuel Miranda'ya aittir ve bir devrim hakkında mutlak bir açıklamadır.

Kubrick, 2001: A Space Odyssey'de klasik müzik kullanımıyla zaten geleneklerle oynamıştı . In A clockwork orange o tamamen klasik müzik algılanan kutsallığını yok etti. Ekrandaki Kubrick, Anthony Burgess'in şiddet içeren romanını endişe verici hayata taşıdı ve bu tür görüntüleri Elgar, Beethoven ve Rossini'nin eserleriyle seslendirdi. Bu ikilem , aşırı şiddet ve tecavüz ortaya çıkarken Singin' In The Rain'in zıt havasıyla doruğa ulaştı . Şaşırtıcı şeyler.

Yetmişlerin sonundan doksanların başlarına kadar Manchester müzik sahnesinin yükselişi ve düşüşü hakkında bir film tam bir felaket olabilirdi, ancak her zaman birinci sınıf bir film müziği olurdu. Neyse ki, şimdiye kadar kaydedilmiş tüm şarkılara karşı duran bir şarkı koleksiyonunun yanı sıra film de özeldi. Ama bu tamamen müzikle ilgili. Joy Division, The Clash, New Order, Happy Mondays ve A Guy Called Gerald'dan punk, post-punk, elektro, acid house ve indie-dance dahil edilmiştir. Şüphesiz şimdiye kadar derlenmiş en iyi film müziklerinden biri.

Altıncı James Bond macerası birçok açıdan bir çıkıştı. Sean Connery'nin 007 olarak olmadığı ilk film, aynı zamanda besteci John Barry'nin keşfedilmemiş sonik sulara dalmasıydı. İçin yaptığı müzik Kraliçenin Hizmetinde synthesisers şeklinde yeni teknoloji tanınan müzisyenlerin uygulayan ilk biriydi. Onun kokuşmuş teması, roman olduğu kadar emindi ve enstrümantal müziğin mihenk taşı olmaya devam ediyor. Albümün geri kalanı da aynı derecede görkemli, ancak Louis Armstrong'un müziğe yönelik ayrılık çekimi We Have All The Time In The World'den özel olarak bahsetmek gerekir .

Birçok açıdan Daft Punk yıllardır buna öncülük ediyordu. Fütüristik robotik görüntüleri ve bilimkurgu müzikal manzaraları bu ortamda tam bir anlam ifade ediyordu. Elektronik müzik şablonlarını alıp ardından orkestral bir ihtişamla aşılayarak sonuç ışıltılı, neon kaplı bir zevkti. Dans pisti katilleriyle dolu olmayabilirdi, ama kesinlikle ikiliye harika bir çok yönlülük sergiledi. Gelecek yıllar boyunca film müzikleri yapmalarını görmeleri gereken biri.

Funk yüklü ritimler, wah-wah gitarlar, kornolar ve pirinç sayesinde, Lalo Schifrin'in Bruce Lee'nin son filmi için aldığı puan tartışmasız zamanına göre. Ama bu kötü bir şey değil ki, sahneyi ayarlayan ruh hali. Zaten ikonik Mission: Impossible tema melodisi ve Bullitt film müziği ile övülen Schifrin de tam da bu noktadaydı : ruh hali. Enstrümantasyonun duygusal kullanımı onu doğrudan Morricone'un yanına yerleştirdi. Ve tüm albümü devralan, diğerlerini geride bırakan Enter The Dragon'daki çalışması . Aynı zamanda Doksanların karamsar, trip hop hareketinde önemli bir rekordu.

İlk albümleri Moon Safari'nin başarısının ardından, müzikseverler başka bir Air kaydı için çaresiz kaldılar. Sofia Coppola'nın ilk uzun metrajlı filminin müzikleri aracılığıyla gelmesi başta bazılarını hayal kırıklığına uğratmış olabilir, ancak Air'in keyifli ve esrarengiz notalarını dinledikten sonra bu endişeler hemen hafifledi. Harika bir deneysel kayıt olan Air'in ince sesleri, hiçbir ritmi kaçırmadan puslu düşük tempolu stillerden elektronik ses manzaralarına kayar. Filmin takdir edilmesi için herhangi bir uyarı gerektirmeyen başka bir film müziği.

John Carpenter, film yapma becerileriyle haklı olarak övülmekle kalmıyor, aynı zamanda filmlerinin müziklerini besteleme konusunda da usta. Cadılar Bayramı'nda yeteneklerinin farkına vardıktan sonra , Escape From New York için daha da dinamik bir müzik seti yarattı . Kesinlikle fütürist – 1981 için – onun sentezleyicileri kullanması, filmin ruh halini belirlemede örnek oldu. Carpenter tarafından kullanılan basit, tekrarlayan dokular, Aphex Twin ve Boards of Canada'nın beğenileri üzerinde önemli bir etkiye sahipti.

Bernard Herrmann, ölümünden yaklaşık 40 yıl sonra en saygın film müziği bestecilerinden biri olmaya devam ediyor. Hitchcock klasikleri Psycho, Vertigo ve North by Northwest üzerindeki çalışmaları ve ayrıca Citizen Kane, Cape Fear ve Twisted Nerve için aldığı puanlar onu efsanevi statüye yükseltti. Ama son film müziği, Martin Scorsese'nin Taxi Driver'ının karanlık ve karamsar caz esintili notası en havalısıydı.

Bob Dylan'ın Sam Peckinpah'ın Billy The Kid'i uygun bir şekilde kana bulanmış yeniden anlatımındaki oyunculuğu hakkında ne derseniz deyin (bunu sorduğunuzdan beri bunu biraz çekici buluyoruz), film müziği kesinlikle hiçbir tartışmayı kaldıramaz. Onun ham, kabataslak çizilmiş şarkıları harap durumda, ancak bunu yaparken Batı'nın güneşten kavrulmuş, tozlu ovalarını harika bir şekilde çağrıştırıyorlar. Knockin' On Heaven's Door ağıtını içermesi, şarkı koleksiyonunu en üst seviyeye çıkarır.

Kıyamet Gecesi film, ılımlı bir gangster-lite filminden başka bir şey değildi. Mahşer Gecesi müziği, Doksanların en yenilikçi albümlerinden biriydi. Önerme basitti: hip hop sanatçılarını rock/indie gruplarıyla eşleştirin ve ne olduğunu görün. Teenage Fanclub/De La Soul işbirliği olan Fallin' örneğinde, güneş ışığı benekli bir ihtişamdı. Sonic Youth/Cypress Hill ve Dinosaur Jr/Del tha Funkee Homosapien bağlantıları da aynı derecede unutulmazdı. İnanılmaz derecede havalı ve önemli bir film müziği.

Radiohead'i canlı izleyen herkesin onaylayacağı gibi, gitarist Jonny Greenwood, neslinin en yaratıcı müzisyenlerinden biridir. Ancak canlı telli elektronik maskaralıkları bile insanları müthiş There Will Be Blood film müziğine hazırlamak için çok az şey yaptı. Paul Thomas Anderson'ın eleştirmenlerce beğenilen filmine seyrek ve akıldan çıkmayan bir eşlik, derin ve hareketli bir orkestral zevktir.

İnsanlar Swinging London'dan bahsettiğinde, aslında kastettikleri şey bu film müziğidir. Caz müzisyeni Herbie Hancock tarafından bestelenen sofistike oluklar, Michelangelo Antonioni'nin 60'ların ortalarındaki kültürel patlamayı dinamik bir şekilde keşfetmesini harika bir şekilde tamamlıyor. Yardbirds (hem Jimmy Page hem de Jeff Beck'i içerir), Stroll On ile Hancock'un hip caz seslerine bir beat boom kontrpuanı sağlar , ancak en akılda kalan şey Hancock'un müziğinin akışkanlığıdır. Bring Down The Birds , klasik Groove Is In The Heart single'ları için Deee-Lite tarafından büyük etkiyle örneklendi .

La La Land'in müziği – bir müzikalden beklediğiniz gibi – şimdiden bir klasik olarak övülüyor; Klasik Hollywood'dan fırlamış, kanat uçlarınızı sallamak ve göz kamaştırıcı şehir silüeti üzerinde dans etmek isteyeceğiniz neşeli sayılar ve yavaşlar.

Ryuchi Sakamoto, Nagisa Oshima'nın unutulmaz Mutlu Noelleri Bay Lawrence'ın müziğini yapmaya ve beste yapmaya geldiğinde ezoterik müzik çevrelerinde zaten bir efsaneydi . Japon elektronik avatarları Yellow Magic Orchestra'nın eski üyesi, film üzerindeki çalışmasından sonra – özellikle akıldan çıkmayan ve güzel piyano liderliğindeki başlık teması – ana akım çevrelere geçti. Yukarıda bahsedilen başlık teması hızla bir rahatlama klasiği haline gelirken, Japon şarkıcı David Sylvian'ın eklediği vokalli bir versiyon olan Forbidden Colors listelere girdi.

Donald Cammell ve Nicolas Roeg distopik Performans , Altmışlar rüyasının ölümünde kilit bir gösterge olarak görülüyordu. Film müziği – tamamı şehvetli kötü niyet ve kışkırtıcı havalı – çiçek gücü idealizminin mezarında dans etmenin harika bir yolu gibiydi. Mick Jagger'ın cüretkar Memo From Turner'ı doğal olarak alkışların çoğunu alıyor, ancak Randy Newman, Buffy Sainte-Marie, Ry Cooder, Jack Nitzsche ve ilk rapçiler The Last Poets'ın önemli katkılarıyla, bu açık ara tek kişilik bir gösteri değildi. Dengesiz çöküş hiç bu kadar çekici gelmemişti.

Son zamanlarda gözden düşmüş gibi görünse de Betty Blue Seksenlerin en havalı filmlerinden biriydi. Filmin yoğunluğuna rağmen, mükemmel müzik çok daha fazla bestelenmiş. Tanınmış Lübnanlı müzisyen Gabriel Yared tarafından bestelenen film müziğinin müziği, yaz yorgunluğunu zahmetsizce çağrıştırıyor; caz, post-rock, orkestra dokunuşları ve geleneksel Fransız halk müziğine değiniyor. Boyunca, sırayla melankolik ve canlandırıcı, ancak her zaman kalça olan bir alacakaranlık ruh hali korunur.

Her plak koleksiyonunun bazı gösterişli gösteri ezgileriyle süslenmesi gerekir. Aynı derecede renkli filmden bu muhteşem OTT film müziği, bu tür gereksinimler için mükemmeldir. Bir kült hit olan film, Tommy Speck adında hevesli bir Amerikalı şarkıcı-söz yazarı ile şarkılar yazan, ancak Tommy yıldızlığa ulaştığında çabucak unutulan Doğu Alman bir transseksüel şarkıcı etrafında dönüyor. Müzik, glam rock bölgesinde sıkı bir şekilde yer almaktadır ve lezzetli çöküş yoluyla neşeli bir boğuşmadır.

O zamanlar eleştirmenler tarafından savuşturulmasına rağmen, The Monkees'in uzun metrajlı filmlerdeki yalnız macerası bugün bir kült klasiği olarak kabul ediliyor. Korkunç ve tuhaf senaryosu, ona eşlik eden film müziği tarafından yansıtılır. Artık esnek pop kuklaları olmayan Head , The Monkees'in gerçek müzikal yetenekleri olduğunu gösterdi. Porpoise Song , Buffalo Springfield, The Lovin' Spoonful ve ortaklarının o sırada piyasaya sürdüğü her şeye eşittir, eğlenceli Daddy's Song (Harry Nilsson tarafından yazılmıştır) ve yansıtıcı As We Go Boy , The Flaming Lips'in beğenilerini etkilemeye başladı. Mercury Rev ve diğer kozmik Americana uygulayıcıları.

Turntablism, graffiti sanatı, MCing ve breakdansın bu dinamik ve canlı yeni gençlik kültürünü oluşturmak için birleştiği hip hop'un ilk günlerini yakalayan Wild Style , yalnızca heyecan verici bir kültürel belge değil, aynı zamanda coşkulu bir tarihi belgedir. İlk öncülerden DJ Grand Wizard Theodore, The Cold Crush Brothers, Double Trouble ve Busy Bee'den müzikler içeren film müziği, genç bir canlılık ve kararlılık yayıyor.

Larry Clark ve Harmony Korine'in kasıtlı olarak kışkırtıcı filmi, 1995'te gösterime girdiğinde kötü bir kokuya neden oldu. Manhattanlı gençlerin reşit olmayan (ve korunmasız) cinsel ilişkiye girmesini ve uyuşturucu içmesini tasvir etmesi son derece stilize edilmiş olsa da, filmin müziği kesinlikle lo-fi, deneysel ruhu yakaladı. zamanın. Folk Implosion, şarkıların aslan payına katkıda bulundu ve onların kes ve yapıştır hip hop-and-indie rock şablonu standardı belirledi. Nihilist post rock Slint tarafından sağlanırken, Daniel Johnston ve Sebadoh bunu zamanın olmazsa olmaz kayıtlarından biri haline getirdi.

Shane Meadow'un ustaca ve rahatsız edici gerilim filminin arkasındaki Warp Films ile, film müziğinin de aynı derecede olağanüstü olması şaşırtıcı değildi. Electronica, folk, hip hop, techno, alt-country ve folktronica'ya değinen, ölçülü ve heyecan verici çeşitlilikte bir dinleme. Öne çıkanlar Adem, DM & Jemini, The Earlies ve belki de tahmin edilebileceği gibi Aphex Twin'den geliyor. Noughties ortası müzik sahnesine bir alternatif ve bunun için daha iyi.

Oscar Isaac'i yıldız olarak duyuran film inside Llewyn Davis , herhangi bir oyuncu kadar önemli bir soundtrack'e sahip büyüleyici bir ruh hali parçasıydı. Marcus Mumford'un (hiçbir zaman buradan daha iyi olmayan) sıcak halk tarzlarını ve klasik West Village parçalarını, daha önce Coen Kardeşler ile aynı zamanda çok iyi O Brother Where Art Thou'da çalışmış olan T-Bone Burnett'in düzenlediği müzikle birleştirmek.